ویدئو : فرار ۴۷۵ زندانی عضو طالبان از زندان قندهار

۲۱۱٫ir _ به نقل از خبرگذاری های افغانستان بیش از ۴۷۰ زندانی وابسته به گروه طالبان با حفر تونل از زندان اصلی قندهار گریخته اند. مامورین  پلیس قندهار که به هیچ صورتی چنین موضوعی را پیش بینی نمیکردند هنوز از این واقعه در شک هستند.

بنا براین گزارش گروه طالبان اعلام کرده است که این تونل  ۳۲۰ متری را در عرض مدت ۵ ماه حفر کرده است. این تونل ایست های بازرسی دولتی را دور میزند.

به گفته طالبان عملیات حفاری این تونل یک شنبه به پایان رسیده است و زندانیان از آن پس فرار خود را آغاز کردند.

ویدئوی گزارشی کوتاه از این واقعه را  ببینید.

فرار طالبان ازتونل

در سال ۲۰۰۸ نیز صدها زندانی متهم به عضویت در طالبان با انفجار دروازه های بازداشتگاه از همین زندان، فرار کردند.

کنفرانس بین‌المللی کابل آغاز شد

مقامهای دولت افغانستان انتظار دارند که با برگزاری نشست کابل، درخواست های آنها از کشورهای کمک کننده پذیرفته شود

کنفرانس بین المللی کابل رسما آغاز به کار کرد

این کنفرانس حدود ساعت شش صبح به وقت گرینویچ با قرائت قرآن آغاز شد. زلمی رسول، وزیر امور خارجه افغانستان، در سخنانی کوتاه به حاضران در جلسه خوش آمد گفت و سپس حامد کرزی، رئیس جمهوری این کشور برای حاضران سخنرانی کرد.

بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل و مقامهای حدود هفتاد کشور و سازمان بین المللی در این نشست شرکت دارند.

هدف عمده این نشست بحث روی مسائل امنیتی و اقتصادی افغانستان است.

هیلاری کلینتون، وزیر خارجه آمریکا، ویلیام هیگ، وزیر خارجه بریتانیا، منوچهر متکی، وزیر خارجه ایران در جمع حدود چهل وزیر خارجه و معاونان وزیران خارجه کشورهای حامی افغانستان و همسایه این کشور هستند که در این نشست شرکت می کنند.

تصاویر تلویزیونی، که به طور زنده از تلویزیون ملی افغانستان پخش می شود، نشان می دهد که مهمان دعوت شده به این نشست در حال ورود به محل برگزاری نشست هستند.

این نشست برای یک روز برگزار می شود و بزگترین نشست بین المللی است که ظرف یک دهه اخیر در کابل بزگرار می شود.

به همین دلیل در سراسر شهر کابل، به ویژه خیابانهای نزدیک به محل برگزاری این نشست تدابیر شدید امنیتی به اجرا گذاشته شده است.

ایست های متعدد بازرسی در سطح شهر ایجاد شده و در خیابانهای اصلی و مرکزی شهر کابل، قیود رفت و آمد بر روی ترافیک وسایل نقلیه و حتی در شماری از خیابانها برای افراد پیاده هم وضع شده ست.

فرودگاه بین المللی کابل هم شاهد وضع این تدابیر است و این فرودگاه تنها به نشست هواپیماهای این مقامات اختصاص یافته است و به گفته مسئولان این فرودگاه، هیچ پرواز دیگری صورت نمی گیرد.

دولت روزهای دوشنبه و سه شنبه را در شهر کابل تعطیل عمومی اعلام کرده و همه مدارس، دانشگاهها و ادارات دولتی در کابل بسته هستند.

تدابیر امنیتی در کابل شدت گرفته است

مقامهای دولت افغانستان در ماهها و هفته های اخیر به شدت سرگرم برنامه ریزی برای کنفرانس کابل و پیشنهادهایی که در آن مطرح خواهد شد، بوده اند.

به دنبال برگزاری کنفرانس لندن (۲۸ ژانویه) حامد کرزی، رئیس جهموری افغانستان اشرف غنی احمدزی، رقیب خود در انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته را به ریاست ستاد برگزاری نشست کابل تعیین کرد.

آقای احمدزی، از کارشناسان برجسته اقتصادی در افغانستان است، در چند ماه گذشته به شدت سرگرم گفتگوهای مقدماتی با مقامهای مختلف داخلی و خارجی و برنامه ریزی برای برگزاری نشست کابل بوده است.

در هفته های اخیر وزارتخانه ها و نهادهای مختلف افغانستان هم مشغول طرح برنامه های خود برای ارائه در این نشست بوده اند.

شماری از مقامهای دولت افغانستان گفته اند که یک درخواست ۱۵ میلیارد دلاری را برای توسعه اقتصادی و اجتماعی برای ارائه در این نشست در نظر گرفته اند.

انتقال مسئولیت ها در بخش های اقتصادی، امنیتی و بازسازی، از دیگر پیشنهادهای دولت افغانستان به شرکت کنندگان این نشست خواهد بود – – چیزی که مقامهای افغان از سالهای گذشته بر آن تاکید نهاده بودند.

طالبان کیستند و چه می خواهند

وحید مژده

کارشناس امور طالبان

طالبان با رفتار خشن خود، بزودی حمایت مردمی را از دست دادند

در سال 1995 گروهی بنام طالبان با فتح ولسوالی اسپین بولدک در مرز پاکستان با ولایت قندهار، اعلام موجودیت کردند. ظهور این گروه بخاطر ابهام در به میان آمدن و وجود چهره های ناشناخته در رهبری، حدس و گمان های زیادی را برانگیخت.

برای مردم افغانستان که بعد از سرنگونی رژیم دکتر نجیب الله از جنگ خونین میان جناحهای درگیر بشدت در رنج بودند این مسئله اهمیت زیادی نداشت. آنچه برای مردم درد کشیده از جنگ مهم بود، پایان جنگ و تامین امنیت در افغانستان بود. برای مردمی که جنگ را ناشی از مداخلات کشور های همسایه می دانستند، کمک به صلح از جانب یک کشور همسایه زیاد هم حساسیت برانگیز نبود.

شاید پاکستان هم این محاسبه را داشت که اگر مردم افغانستان طالبان را به عنوان یک گروه به میان آمده از سوی پاکستان بشناسند و طالبان در افغانستان به تامین صلح موفق شوند، پاکستان همانگونه که با حمایت از مردم افغانستان در جنگ علیه اتحاد شوروی، در میان مردم این کشور محبوبیت کسب کرد، با حمایت از طالبان در کنار زدن گروه های درگیر جنگ داخلی، یکبار دیگر به عنوان ناجی مردم افغانستان از جنگ داخلی در این کشور شناخته خواهد شد.

اهداف

اما طالبان حتی بعد از اینکه حدود نود درصد از خاک افغانستان را تحت کنترل خود در آوردند، تلاش نکردند تا به بسیاری از سوالاتی که در ذهن مردم در رابطه با آنها وجود داشت، جواب دهند.

بعد از اینکه زد و خوردهای مسلحانه در بخش بزرگی از افغانستان به پایان رسید، عملکرد طالبان در بعضی از موارد این ذهنیت را به میان آورد که ظهور و به قدرت رسیدن این گروه، تلاش پاکستان برای کنترل بر افغانستان است و همین موضوع در کاهش اعتبار آنان حتی در میان کسانی که در ابتدا از این تحریک حمایت کردند، موثر بود.

طالبان در ابتدا با سه شعار به میدان آمدند:

• تطبیق شریعت
• تامین امنیت
• تضمین وحدت جغرافیایی افغانستان

فرهنگ روستا یا شریعت اسلام؟

این سه هدف در حقیقت خواست مردم افغانستان بود و به همین دلیل آنها در مناطق جنوب و شرق و جنوب غرب افغانستان با مشکل زیادی برنخوردند و در این مناطق بشکل «نیروهای آزادی بخش» مورد استقبال قرار گرفتند؛ اما مشکل زمانی به میان آمد که آنها از روستاها به شهر آمدند.

روستا نشینان تفنگ بدستی که به کابل و هرات آمدند، شریعت اسلامی را با شیوه زندگی در روستاهای دور افتاده افغانستان که خود از آنجا آمده بودند اشتباه گرفتند. آنها در ایجاد امارت اسلامی، الگوهای مدرسه های دینی را بر جامعه تعمیم دادند که بیشتر بر آراسته بودن ظاهر فرد بر شریعت متکی بود.

به استثنای تنی چند از رهبران طالبان و معدودی از علمای آنان، دیگران اصلا سفری به خارج نداشته و در مورد سایر مذاهب اهل سنت و دعوت اسلامی در جهان معلوماتی ندارند. این عدم آگاهی موجب شده تا در بعضی موارد انحرافاتی در شیوه رفتار آنان از اصول شرع به مشاهده برسد

از کتاب «افغانستان، طالبان و نبرد امروز اسلام»

این عملکرد آنان حتی مورد تائید نزدیکترین متحد آنان یعنی القاعده قرار نگرفت. ابومصعب سوری، کسی که در القاعده از وی به عنوان استراتژیست جهاد جهانی نام برده شده است در کتاب خویش زیر عنوان «افغانستان، طالبان و نبرد امروز اسلام» می نویسد: «تحریک طالبان مخلوطی از علمای دین (مولوی ها) با تحصیلات قدیمی اند که قبلا با تنظیم های جهادی بودند با اضافه مجاهدین سابق و فرماندهان جهاد و طلاب علوم مدارسی دینی در پاکستان یا طلاب مدارس داخل افغانستان که پس از سیطره طالبان بر نقاط وسیعی از افغانستان این مدارس را ایجاد کردند.»

این کتاب افزوده است: «به استثنای تنی چند از رهبران طالبان و معدودی از علمای آنان، دیگران اصلا سفری به خارج نداشته و در مورد سایر مذاهب اهل سنت و دعوت اسلامی در جهان معلوماتی ندارند. این عدم آگاهی موجب شده تا در بعضی موارد انحرافاتی در شیوه رفتار آنان از اصول شرع به مشاهده برسد…»

حمایت مردم

طالبان زمانی ظهور کردند که افغانستان در آتش ناامنی می سوخت و در مسیر جاده ها ایستگاه های غیرقانونی افراد مسلح وجود داشت که از موترها (خودرو) و کاروانهای تجارتی و حتی مردم عادی پول می گرفتند.

افراد بر بنیاد قومیت شان اذیت شده و حتی به قتل می رسیدند. حتی کابل، به عنوان پایتخت افغانستان، عملا به چند حکومت مجزا تقسیم شده بود.

طالبان با مبارزه علیه چنین ایستگاه های غیرقانونی، از حمایت مردم و بخصوص تاجران برخوردار شدند و قیمت مواد اولیه کاهش یافت.

بدرفتاری با مردم

هرچند طالبان تا پایان کار امارت شان موفق به از میان بردن مخالفین شان بصورت کامل نشدند و بخشی از افغانستان تا پایان کار امارت اسلامی توسط جبهه متحد اداره می شد، اما در مناطقی که حاکم شدند، به ملوک الطوایفی گروه های مسلح پایان دادند؛ ولی بجای اینکه مردم محل را در قدرت شریک کنند، نوعی سلطه جابرانه را حاکم ساختند.

بخصوص در بعضی از مناطق شمال افغانستان، حکام محلی طالبان بر مردمان محل فشارهای زیادی وارد کردند.

در شمال بود که طالبان متهم به قتل عام مردم غیرنظامی شدند.

به عبارت دیگر، طالبان در بخش بزرگی از کشور وحدت فیزیکی را به میان آوردند اما در جهت تامین وحدت ملی نه تنها ناکام بودند که حتی عملکردهای شان مغایر با وحدت ملی تلقی شد.

حتی در مناطق پشتون نشین خارج از حوزه قندهار بزرگ در مواردی مردم از عملکردهای طالبان راضی نبودند.

به عنوان مثال در یکی از اعیاد در ولایت خوست، افراد مسلح طالبان بسوی اجتماعی از مردم که مشغول «میله» (جشن) و تفریح سنتی بودند، آتش گشودند و عده ای را کشتند. دلیل این عمل نیز این بود که برای طالبان، این بازی (تخم جنگی) خلاف شریعت تعبیر می شد. بعدا ملا محمد عمر، رهبر طالبان، برای دلجویی از خانواده های افراد کشته شده بین آنها زمین توزیع کرد.

برخورد با فیلم و تصویر

طالبان هرنوع تصویر برداری از موجودات زنده را ممنوع کردند. حتی به مغازه داران دستور داده شده بود تا تصاویر انسان و یا حیوان را که روی قوطی های اجناس تجارتی وجود دارد پاک کنند.

تلویزیون، ویدیو و فیلم، وسایل موسیقی و حتی کامپیوتر از اجناس ممنوعه بشمار می رفت، زیرا امکان دیدن تصویر موجود ذیروح در کامپیوتر وجود داشت.

طالبان هیچگاه به این سوال که نظرشان در مورد کار و تحصیل زنان چیست، جواب روشنی ندادند و به همین دلیل بود که عملکردشان در ممانعت از کار و تحصیل زنان، نه به عنوان یک موضعگیری موقتی، بلکه به عنوان طرز دید و موضعگیری ایدئولوژیک آنان در مورد نیمی از پیکر جامعه تلقی شد

وحید مژده

ملا نورالدین ترابی، وزیر عدلیه (دادگستری) طالبان، بخشی از وقت خود را صرف کنترل بایسکل هایی (دوچرخه هایی) می کرد که هارن (بوق) الکترونیک داشتند و صدایی شبیه به آهنگ موسیقی تولید می کردند و چنین وسایلی را می شکست. اگر از موتری (خودرو) نوار موسیقی بدست می آمد، مالک موتر ده روز زندانی می شد.

مسئه زنان

مشکل بزرگ طالبان با جامعه جهانی را بعد از مسئله اسامه بن لادن، موضوع حقوق زنان تشکیل می داد.

طالبان هیچگاه به این سوال که نظرشان در مورد کار و تحصیل زنان چیست، جواب روشنی ندادند و به همین دلیل بود که عملکردشان در ممانعت از کار و تحصیل زنان، نه به عنوان یک موضعگیری موقتی، بلکه به عنوان طرز دید و موضعگیری ایدئولوژیک آنان در مورد نیمی از پیکر جامعه تلقی شد.

طالبان و حکومتداری

رسیدن به قدرت و حکومت داری حتی بر گروهی شدیدا ایدئولوژیک چون طالبان تاثیر گذاشت و ضرورت ها موجب یک سلسله تغییرات در طرز فکر آنان شد.

با یک نگاه به فهرست اعضای مهم طالبان امروز می توان نوعی پیشرفت مثبت را در مقایسه با دیروز مشاهده کرد. در میان این چهره های جوان کسانی هم دیده می شوند که روزی در محضر درس استادان دانشکده حقوق دانشگاه کابل در انستیتوی دیپلماسی وزارت امور خارجه – زمانی که ملا محمد حسن وزیر خارجه بود- درس خوانده اند.

در سال 1998 کمی بعد از آنکه ملا محمد حسن، به عنوان وزیر امور خارجه طالبان منصوب شد، دستور داد تا انستیتوی دیپلماسی وزارت امور خارجه مجددا فعال شود. این انستیتو از سالها قبل در اثر جنگ های داخلی از فعالیت باز مانده بود.

دستور وزیر خارجه طالبان مانند هر دستور دیگر آنان صریح و قاطع بود: انستیتوی دیپلماسی مجددا فعال شود، از استادان دانشکده حقوق بهترین ها استخدام شوند و برای انتقال استادان از دانشگاه به وزارت خارجه وسایل ترانسپورتی (حمل و نقل) مهیا شود.

ملا محمد حسن هر روز پیشرفت کار را نظارت می کرد. بعضی ها به این گمان بودند که شاید انستیتوی دیپلماسی مبدل به یک مدرسه علوم دینی شود، اما چنین نشد.

حدود یکصد تن برای تحصیل در انستیتو ثبت نام کردند که مقامات بلندپایه طالبان حتی افرادی در پست معاون وزارت ها را شامل می شد. آنها سخت به آموزش مسایل دیپلماتیک علاقه داشتند. فارغ التحصیلان این انستیتو مانند مدارس دینی طی محفلی دستاربندی می شدند. تعدادی از این افراد همین اکنون در صف طالبان در شمار «افراد کلیدی» آنها قرار دارند